Ik heb tien jaar lang een toffe vriendin gehad met wie ik in een platonische relatie zat als het me paste en ik… paste dat aan als het me welgevallig was. Dat klinkt heel brutaal, maar zo werkte het perfect. Zij zag me graag zonder dat ze warme gevoelens voor me koesterde. Ik vond haar een fijne gezelschapsdame en ze bood me een warme thuis. Ze kon graag en goed luisteren naar mijn turbulente avonturen op andere terreinen van de liefde. Ze was het ideale klankbord en ze schonk me ter verpozing desgevraagd haar schoot.
Ik schreef reeds over haar in ons boek Testament van Taal, ze is het personage Marina in de column van 3 april 2020 (zie ons blog). Huidige column geeft een pikante aanvulling op de mogelijke vragen die het eerste relaas had gelaten.
Toen ik Marina leerde kennen was ze nog in de ban van een andere man. Dat was Wannes, hij hield haar eigenlijk gevangen, met zijn ijzeren wil en zijn ongebreidelde libido (volgens zijn mooie prooi). Wannes heeft Marina gedurende jaren verplicht om haar weekends integraal bij hem door te brengen. Zij was niet meer of minder dan zijn seksslavin, maar zij speelde meestal heel gewillig mee. Hij was bovendien een extreem bemiddeld persoon, hield er twee excentrieke Italiaanse sportwagens op na en nog een ganse harem aan vlotte minnaressen voor tijdens de werkweek.
Maar Wannes bleef aan Marina verklaren dat zij de ware was. Wat hem niet belette om de sekspret met haar op te vrolijken met genodigden. Met de pikante anekdotes die ze me hierover vertelde kan ik makkelijk een geile pornothriller schrijven. Dat wordt gegarandeerd een bestseller, maar ik vrees dat Wannes dan zijn auteursrechten zou opeisen, want een geldwolf was hij wel. Zo wist Marina niet of de bronstige mannen die ’s avonds voor het slapengaan onverwacht in hun slaapkamer opdoken, al dan niet tegen betaling waren geïnviteerd. Wannes lachte als een glunderende pooier. Marina werd verondersteld hierin mee te gaan, haar pleziertjes op te pikken met een vreemdeling die naast haar neerstreek, haar lichaam begon te strelen, zonder woorden, alles volgens scenario van Wannes.
Op zaterdagavond verdween Wannes steevast, dan ging hij een paar uren verpozen in Gent, bij zijn ex-echtgenote, de moeder van zijn zoon. Hij had die vrouw eeuwige erotische trouw beloofd. Hij verkocht dat bij Marina als een nummertje verplichte seks, geen echt overspel, wegens zedig binnen de brede familie gepleegd. Hij bekrachtigde zijn theorie met een vage knipoog-opdracht voor zijn zoon, dat was de 19-jarige verlegen Gert, onderdanig gehoorzaam aan zijn vader. Marina sprak steeds met vertedering over deze jongen. Uit haar beschroomd relaas kon ik inderdaad opmaken dat godfather Wannes zijn zoon een boodschap in het oor had gefluisterd, hij moest extra attent zijn voor zijn stiefmama op zo’n zaterdagavond. Marina had ook een boontje voor de timide adonis Gert, dat ontkende ze niet. Hij was voor haar bereikbaar én verleidbaar, bij tijdelijke ontstentenis van zijn vader, haar afwezige minnaar, die bovendien zijn impliciete permissie of zelfs zijn zegen had gegeven voor deze intrafamiliale sekspret. Ik reconstrueer slechts de hoofdstukjes zoals ze mij jaren later door Marina werden aangereikt. Het is een puzzel waarvan ze me de stukken bijna bewust overhandigt, op zoek naar een verontschuldiging misschien. Ik oordeel niet, ik zeg dat Gertje geluk heeft gehad. Want Marina was koket en hups en niet onknap, een warme brok toch. Wat een weelde moet dat geweest zijn voor een jongen van 19, een ganse nacht quasi legitiem in bed met de warme milf die het vaste lief was van zijn papa.
Ik zet onze actuele westers-seksuele moraal nu even aan de kant, Wannes stimuleerde hier de losse zeden zoals opgepikt bij Afrikaanse inboorlingen en negerstammen, waar pubers de lichamelijke liefde aangeleerd krijgen door een tante of een nicht. Marina was de ersatz-moeder, zij koesterde Gert met erotiek. Zij deed haar alternatieve plicht als partner, vond zij, in het donker nam zij de zoon en genoot daarom niet minder. Haar woorden.
Op zondag was Wannes terug thuis, dan was het volle bak alle aandacht voor Marina. Hij had immers iets goed te maken, dus gingen ze naar de parenclub, van ’s middags tot ’s avonds. Eten, drinken, dansen en van bil gaan. Wannes kon er niet genoeg van krijgen, vertelde Marina me later. Hij bood haar mannen aan en ook vrouwen als ze wou. Zelf liet hij zich verwennen door haar én door een ganse reeks andere madammen. Zijn libido leek wel een ongeneeslijke ziekte of op zijn minst een verslaving. Maar ik zag hem zo graag, bekent Marina, ze hield van hem als van haar vader, die ze steeds aanbeden had. Mijn hoofd begint te tollen als ik zulke verhalen hoor. Een mens bestaat uit zoveel meer dan een overdracht van culturele gewoonten en aangeleerde zeden, die gehypothekeerd zijn door instanties als de Kerk en gesanctioneerd door onwetende overheden.
Maar tenslotte was ik het die Marina van Wannes heb kunnen aftrekken, het geschiedde op haar fel aandringend verzoek. Ze voelde zich op den duur meer het slachtoffer van die man zijn driften dan een geliefde of een minnares.
Ik heb haar misschien in de waan gelaten dat ik zijn plaats wou innemen, maar dat was dan in het belang van het behoud van de vrouw gebeurd. Marina was machteloos tegenover zulk dominant neukapparaat. Het is me dus gelukt, ze liet hem zitten. Ze woont ondertussen terug thuis, haar papa was weduwnaar geworden en heette haar welkom. De cirkel was weer rond, de oude liefde heette terug… ouderliefde. Of dat gezond was, daar ga ik me deze keer niet mee moeien. Marina had me altijd verteld dat haar papa met de foute vrouw getrouwd was. Gaat ze haar moeder alsnog vervangen? Dan is het weer de omgekeerde wereld. Ik wil het niet meer weten, laat de zon verbleken als het een zonde bleek.
Wannes kwam ik wel nog tegen, in de armen van Chantal, ze dansten op één tegel en hij trok haar zo dicht tegen zijn gilee dat zij bijna bezweek. Ik heb haar dezelfde dag nog een bericht gestuurd, met mijn dringende waarschuwing dat die man een wandelend seksmachien was, dus prima voor de vogelkesdans, maar niet geschikt voor het betere danswerk in de liefde. Ik scoorde ook bij Chantal, zij smeet Wannes overboord, maar slechts nadat hij haar nieuwe keuken had geïnstalleerd. Dat deed hij gratis onder het beding van neuken achteraf. Of dat inderdaad gebeurd is, heeft Chantal me niet in geuren en kleuren verteld. Ze haakte af zonder mij nog te danken voor mijn nuttige tip. Sinds ik gehuwd ben, kent ze mij niet meer.
Het intrigerende verhaal van Chantal kan u nalezen op ons blog in de columns van 22 januari 2020 en 12 januari 2022. Het koude status quo van die dubbele januarimaanden heeft ondertussen standgehouden. Winters bevriezen vriendschappen.
Om te eindigen op een vrolijke vogelnoot: Marina vond dat Wannes een lekker lange fluit had met een dikke bos fruit eronder. Klopt dat Chantal? Met deze vraag geef ik haar het laatste woord, heeft ze die pik enzo gewikt en gewogen?