‘Maar je kunt de werkelijkheid niet overdoen,’ zei hij zacht, en hij wreef haar rug en streelde haar haren en wiegde haar zachtjes in zijn armen.
‘Neem het zoals het komt. Hou vol en neem het zoals het komt. Er is geen andere manier.’
Dat was de waarheid en meer kon hij niet doen – precies wat hij haar vele jaren geleden had gezegd, toen hij haar in zijn armen hield in de taxi naar huis vanaf de eerstehulp, toen ze schokte van het snikken om de onverklaarbare wending die haar leven genomen had.