Wat Eli het moeilijkste moment bezorgde, was dat hij zich omdraaide. Hij wist precies wat hij zou kunnen doen, maar verkoos het niet te doen. Naar binnen gaan, betekende halverwege omkeren. Er was meer… Hij draaide zich dus om en liep in de richting van het ziekenhuis; onophoudelijk trilde er iets vlak onder zijn huid bij de gedachte dat hij misschien wel de weg van de waanzin had gekozen. Je voor te stellen dat hij het verkóós om gek te zijn! Maar als je verkoos gek te zijn, dan was je niet gek. Dat was je pas als je niet te kiezen had. Nee, hij was niet getikt.