Vrede Nu valt niet te vergelijken met Europese vredesbewegingen. We zijn peaceniks maar geen pacifisten. Alle deelnemers aan Vrede Nu hebben weleens een veldslag meegemaakt, en mochten we in het ergste geval opnieuw met onze rug tegen de muur komen te staan, dan zullen we weer vechten. Het is voor ons geen kwestie van ‘liever rood dan dood’. Wij kennen de westerse opstelling van ‘make love not war’ niet. Wij kennen ook niet die tendens die je in de Amerikaanse vredesbeweging tijdens de Vietnamoorlog zag om de Vietcong als louter de goeden te vereren en hun eigen mensen als de schurken te verketteren. Vrijwel niemand in Vrede Nu is van mening dat de Palestijnen in het Israëlisch-Arabische conflict de goede jongens zijn. Ze verdienen het om hun recht op zelfbeschikking en hun nationale onafhankelijkheid te krijgen, maar niet als een onderscheiding voor goed gedrag. Persoonlijk heb ik nooit gevonden dat onafhankelijkheid iets is wat wat mensen alleen verdienen als ze zich fatsoenlijk gedragen. Als dat wel zo was, zou driekwart van de mensheid voorgoed de onafhankelijkheid onthouden moeten worden, Duitsland en Oostenrijk misschien zelfs tot in de eeuwigheid. Het spijt me dat ik het zeggen moet.