Soms zijn krantenkoppen niet misleidend. Zoals bijvoorbeeld deze twee contrasterende artikels:

• _{Een artikel van 7 juni 2021 in The Times of Israel: “Palestijnse Autoriteit betaalt $ 42.000 aan familie van terrorist die 2 Israëli’s heeft vermoord.”} 
• _{Een artikel van 1 februari 2022 in The Algemeiner: ” IDF’s Kochavi: ‘immoreel, verwerpelijk’ gedrag door soldaten bij de dood van Palestijns-Amerikanen .”}

Deze duellerende krantenkoppen zetten de onvolmaakte democratie van Israël tegenover de volmaakt verschrikkelijke dictaturen van de Palestijnen.

Iedereen die verwacht dat zijn land perfect is, is een dwaas; iedereen die beweert dat hun land perfect is, is een leugenaar. Het leven is rommelig. Geen enkele natie ontbreekt het aan schurken. Je kunt een democratie niet beoordelen op haar criminele burgers, of op elk kwaad dat zich voordoet tijdens haar wacht.

In plaats daarvan beoordeel je een democratie op hoe ze reageert als mensen zondigen – en of haar politiek of cultuur het wangedrag aanmoedigde.

Let op de verbluffende leemte in het discours over Israëls vijanden en Israël.

Niemand verwacht dat autocratieën zoals de Palestijnse Autoriteit (PA) – laat staan ​​het Hamas-regime dat Gaza onderdrukt – onderzoeken wanneer een Palestijn een Israëliër doodt.

Het verzoek, dat westerse democratieën gedwee en niet vaak doen, is in wezen: “Stop alsjeblieft met juichen, stop alsjeblieft met het noemen van moordenaars helden, en stop alsjeblieft met het betalen van ze af of het noemen van straten naar hen.”

De helft van het budget voor buitenlandse hulp van de PA subsidieert veroordeelde terroristen – wat zij “martelaren” noemen – en zij zijn de zogenaamde “gematigden”.

In 2016 vertelde de oprichtende president van de American Task Force on Palestina, Ziad Asali, aan Eli Lake van Bloomberg dat deze betalingen “heilig zijn in de Palestijnse politiek.

Wat daarentegen heilig is in de Israëlische politiek, is de erecode van de Israel Defense Forces.

Israëlische soldaten leren het begrip ‘zuiverheid van wapens’, dat door het leger wordt gehandhaafd. De troepen die onlangs Omar As’ad – een 78-jarige Palestijns-Amerikaan – hebben gemanipuleerd, geboeid en in de steek gelaten en zijn fatale hartaanval hadden veroorzaakt, schonden die code.

De stafchef van de IDF, Aviv Kochavi, veroordeelde deze “onzorgvuldige daad die in strijd is met de waarden van de IDF, waarvan de kern de vereiste is om de heiligheid van elk menselijk leven te beschermen.” Het huis was aan het schoonmaken, het leger ontsloeg twee commandanten en berispte een bataljonscommandant.

Israëli’s moeten waakzaam zijn, het leger steunen wanneer het afvalligen uitroeit, en de politie aanmoedigen om die bandieten op te sporen die Palestijnen pesten – of iemand anders in Israël. Niemand in een functionele democratie zou zich moeten verontschuldigen voor het uitroepen van individuen, soldaten of politici die vervallen, geweld aanwakkeren of het plegen, ongeacht hun motieven of ideologische voorkeuren.

Maar die waakzaamheid kan gemengd worden met trots – onder de uitgebreide familie van Israëli’s en hun aanhangers. Geen enkel ander land moet zich vandaag de dag zo krachtig verdedigen en toch zo kritisch naar zichzelf kijken. Ik zou liever leven in een democratie met een geweten dan onder een dictatoriaal regime zonder geweten. En ik verdraag graag af en toe een PR-blauw oog om het geweten van ons land schoon te houden.

Gezien die spanning-opwekkende mix van zelfverdediging en zelfkritiek, gezien de morele discrepantie tussen de Palestijnse dictatuur en de Israëlische democratie, hoe is Israël nog steeds de Pinata van de wereld, die keer op keer wordt vernietigd, van Amnesty International’s nieuwste ideologische Israël-is-Apartheid smaad aan de nieuwste institutionele van de VN Israël-is-ons favoriete doelwit schande?

Hoe kan een volk dat moorden viert gevierd worden – en een volk dat moorden haat, gehaat worden? Hoe kan een volk dat oorlog blijft kiezen boven vrede zo vertroeteld worden, en een volk dat vrede blijft kiezen boven oorlog zo aangevallen worden? Kortom, hoe zou de wereld Palestijnse terroristen kunnen bevoordelen boven democratische Israëli’s?

Is het echt alleen maar antisemitisme?

Om te beginnen is er echt een Palestijns probleem. Alleen omdat het Palestijnse leiderschap beter lijkt in het bestendigen van het probleem dan in het oplossen ervan, is het nog steeds niet gezond voor een democratie om honderdduizenden niet-burgers te controleren. Door vrede te sluiten met andere Arabische landen heeft Israël laten zien dat het niet anti-Arabisch is.

En steeds meer Israëlisch-Arabieren geven de voorkeur aan de rechten en kansen die ze krijgen als constructieve Israëlische burgers. Maar de ideologische patstelling en de veiligheidsdilemma’s waarmee Israël in de gebieden wordt geconfronteerd, levert regelmatig munitie aan de Blame-Israel-Firsters.

Veel bedrevener en succesvoller in het bashen van Israël dan in het dienen van hun volk, hebben Palestijnse leiders het conflict slim ontworpen om Europese en Amerikaanse radicalen te verleiden. Zichzelf brandmerken als de bruine, inheemse, slachtoffer minderheid, verdreven door blanke, racistische, kolonialistische, imperialistische, buitenstaanders, is een dubbelspel van propaganda. Het exploiteert het Europese schuldgevoel over imperialisme en kolonialisme en het Amerikaanse schuldgevoel over racisme en privileges.

Gevuld met zelfhaat, geven deze radicalen een deugd-signaal, werkend door hun eigen schuld gratis door zich te richten op vermeende zondaars die zogenaamd op hen lijken, duizenden kilometers van hun huis. En Israël is een gemakkelijk doelwit: klein genoeg om gepest te worden, doemt de Joodse staat niettemin groot op in de westerse verbeelding.

Dat is waar antisemitisme om de hoek komt kijken. Al deze aanvallen waren misschien niet uitgemond in een wereldwijde campagne en massale obsessie als ze ergens anders waren geplant, in plaats van in de vruchtbare grond van jodenhaat. Jodenhaat voorziet deze kritiek van beeldspraak, met zijn intensiteit en met veel van zijn verhaallijnen.

De jood als agressor, als bullebak, als bedrieger, als monster, als bevuiler van de Jezus-achtige onschuldigen, en als hebzuchtig, gretig, raspend, spelen allemaal in de anti-zionistische aanval. En het feit dat Joden verwarren, omdat het deze mix is ​​van religieus en nationaal, vroom en seculier, onbeschaamd, trots, bijzonder maar universeel georiënteerd, maakt deze critici gek.

Als een toegevoegde bonus zijn sommige van deze zionofoben niet alleen niet-joden, maar zelf ook joden. Uiteindelijk, met Israël zo’n uitnodigend doelwit, is het geen wonder dat de ongemakkelijke feiten over Israëls moraliteit en Palestijnse terroristische immoraliteit terzijde worden geschoven.

_Bronnen:

• _{naar een artikel van Gil Troy “The Moral Mismatch: Democratic Israel vs. Palestinian Dictatorship” van 8 februari 2022 op de site van The Algemeiner}