Die eerste avond zaten we samen op de bank te luisteren naar Dvorak. Op een gegeven moment vond Consuela een boek dat haar interesseerde – ik ben vergeten welk boek, maar het moment zal ik nooit vergeten. Ze keerde zich om, en ze draaide haar bovenlijf een halve slag en begon, met het boek op de leuning van de bank, te lezen, en als gevolg van die scheve, naar voren gebogen houding zag ik onder haar kleren haar billen, duidelijk de vorm van haar billen, wat een uitnodiging van jewelste was. Ze is een grote jonge vrouw in een ietwat te krap lichaam. Het is net alsof dat lichaam haar niet past. Niet omdat ze te dik zou zijn. Maar ze is allesbehalve een anorectisch type. Wat je ziet is vrouwelijk vlees, goed vlees, in overvloed – dààrom zie je het ook. Daar zat ze dus – ze lag niet breeduit op de bank, maar ondertussen zat ze daar toch met haar billen zo’n beetje half naar mij toe gekeerd. Een vrouw die zich zo van haar lichaam bewust is als Consuela en die zoiets doet, solliciteert, dacht ik, naar mijn avances. Het seksuele instinct is nog steeds intact – daar heeft geen Cubaanse vormelijkheid iets aan kunnen veranderen. Aan die half gedraaide kont kan ik zien dat nog niets die zuivere drift in de weg zit. Alles waarover we hebben gepraat, alles wat ik over haar familie heb moeten aanhoren, niets van dat alles is ertussen gekomen. Ondanks dat alles weet ze precies hoe ze haar kont moet draaien. Draait hem op de oermanier, om hem te laten zien. En dat doet ze perfect. Zodat ik weet dat ik de wens om te voelen niet langer hoef te onderdrukken.