De Palestijnen zijn in Palestina omdat Palestina het thuisland, het enige thuisland, is van het Palestijnse volk. Zoals Nederland het thuisland is van de Nederlanders en Zweden het thuisland van de Zweden. De Israëlische Joden zijn in Israël omdat er geen ander land ter wereld is dat de Joden als volk, als natie, ooit hun thuisland zouden kunnen noemen. Als individu wel, maar niet als volk, als natie. De Palestijnen hebben noodgedwongen geprobeerd in andere Arabische landen te leven. Ze werden door hun zogenaamde ‘Arabische familie’ afgewezen en soms zelfs vernederd en vervolgd. Ze werden op uiterst pijnlijke wijze bewust gemaakt van hun Palestijn zijn, ze waren ongewenst als Libanezen, Syriërs, Egyptenaren of Irakezen. Ze leerden zo op harde manier dat ze Palestijnen zijn, en Palestina is het enige land waaraan ze vast kunnen houden. Op een eigenaardige manier loopt de geschiedenis van het Joodse volk min of meer parallel met de ervaringen van het Palestijnse volk. De Joden werden Europa uitgezet; zo’n zeventig jaar geleden werden mijn ouders min of meer Europa uitgeschopt. Net zoals de Palestijnen min of meer uit Palestina werden geschopt en daarna uit de Arabische landen. Toen mijn vader een klein jongetje in Polen was, stonden de muren van Europa vol graffiti: ‘Joden terug naar Palestina’ en soms erger: ‘Vuile smouzen, rot op naar Palestina’ Toen mijn vader Europa vijftig jaar later weer bezocht, stonden er andere graffiti op de muren: ‘Joden weg uit Palestina’.