“Onze hersenen slaan geen reeks concrete beelden van de realiteit op, ze koppelen wat ze binnenkrijgen aan wat ze al weten en distilleren daar een waarneming uit, een perceptie die het resultaat is van een interactie tussen heden en verleden, tussen observatie en ervaring. Twee mensen kunnen een andere invulling geven van hetzelfde gebeuren, want ze plaatsen het elk in een ander neurologisch decor. Hersenen kunnen niet leven met onzekerheid, dus fabriceren ze een zo plausibel mogelijk verhaal. Dat is zelden hetzelfde verhaal als wat iemand anders daarvan maakt, want die hanteert een ander referentiekader. We moeten leren aanvaarden dat het meeste van wat we ervaren fout is, zeggen steeds meer neurologen. Veel van wat iemand als vanzelfsprekend ervaart, is een verzinsel van zijn of haar verbeelding.”