Het grondgebied van het vroegere mandaatgebied Palestina was beperkt in omvang, in het totaal 26.625 km². Ter vergelijking: Nederland omvat 37.354 km², België 30.528 km². Er zijn ook onvoldoende bodemschatten en er is een groot waterprobleem. Ruimte voor twee afzonderlijke zichzelf bedruipende staten is er eigenlijk niet. Op dit probleem wees de commissie Simpson reeds in 1930. Erger nog dan het beperkte territorium is dat het grondgebied niet eenvoudig in tweeën kan worden gedeeld, zoals in 1839 het koninkrijk der Nederlanden werd opgesplitst in een noordelijk en een zuidelijk deel. De wapenstilstandsgrenzen van 1949 verdeelden het grondgebied van Palestina in feite in drieën: Israël (ruim 20.000 km²), de Westelijke Jordaanoever (5860 km²) en de Gazastrook (360 km²). Daarbij was de onderlinge verdeling van het mandaatgebied Palestina zodanig geworden dat 77% ervan tot Israël ging behoren. Op die manier bleef voor een toekomstige Arabische staat maar weinig ruimte over. Door de politiek van de opeenvolgende Israëlische kabinetten is van die 23% nog een gedeelte door Joodse nederzettingen in beslag genomen. De territoriale omvang van deze nederzettingen is weliswaar beperkt, maar het speciale wegennetwerk dat om veiligheidsredenen op de Westelijke Jordaanoever door Israël is aangelegd, doorsnijdt het door de Palestijnen bewoonde gebied op vele plaatsen. De voorgenomen uitbreidingen bij de stad Jeruzalem zouden tot een verdere versnippering van het reeds zo versnipperde Palestijnse territorium leiden. Voor de eis die internationaal aan Israël wordt gesteld, dat de toekomstige Palestijnse staat levensvatbaar dient te zijn, is dus een duidelijke reden.
In de tweede plaats is er het probleem dat naar islamitische opvattingen geen grondgebied mag worden prijsgegeven dat eens door de islam werd veroverd. Vanaf het begin is er van Arabische kant geen enkele bereidheid geweest om het land met de zionisten te delen. Joden mochten wel in Palestina wonen, zoals zij er altijd al hadden gewoond, maar dan als religieuze minderheid, niet als afzonderlijk volk. De komst van de zionisten, gevolgd door de stichting van de Yishuv, was in Arabische ogen een herhaling van de tijd der kruistochten en zoals de kruisvaarders eens het Heilig Land onder militaire druk moesten verlaten, zo zullen ook de zionisten gewapenderhand worden verdreven – zo was de verwachting. Israël zal op dezelfde wijze een herinnering uit het verleden worden als de koninkrijken der kruisvaarders uit de Middeleeuwen. Zoals de Palestijnse leider Mahmud Abbas het in 2011 formuleerde: ‘Netanyahu, u bent een incident in de geschiedenis!’