Een ‘spiritualiteit’ die kosmische betekenis ziet in de grillen van het toeval is niet wijs maar dwaas. De eerste stap naar wijsheid is het besef dat de wetten van het universum niet om je geven. De volgende is de realisatie dat dat niet betekent dat je leven zinloos is, omdat ménsen om je geven, en jij om hen. Je geeft om jezelf, en je hebt de verantwoordelijkheid de wetten van het universum die je in leven houden te respecteren, dus verspil je bestaan niet. Je geliefden geven om je, en je hebt de verantwoordelijkheid je kinderen geen wees te laten worden, je vrouw geen weduwe en je man geen weduwnaar te maken, en je ouders niet tot wanhoop te drijven. En iederéén met humanistische gevoeligheid geeft om je, niet in de zin dat hij of zij je pijn voelt – menselijk medeleven is te fragiel om zich over miljarden onbekenden te verspreiden – maar in de zin dat ze begrijpen dat je bestaan in kosmisch opzicht niet onbelangrijker is dan dat van hen, en dat we allemaal de verantwoordelijkheid hebben om de wetten van het heelal te gebruiken om de omstandigheden te bevorderen waaronder we allemaal kunnen gedijen.