Onlangs vertoefden we weer eens op Gasthuisberg, het is een haast wekelijkse bedevaart geworden. We gaan er graag mensen begroeten en als het kan nader kennis maken met nobele onbekenden: zoals een bewakingsagent die ons plots zijn diensten aanbiedt, als (jawel) de betere privé fotograaf, want wij zijn… olala fantastico etcetera. We waren verrast, en een beetje vereerd, maar hielden toch de voetjes op de grond, want we vermoedden al rap dat er een kassa moest rinkelen. Zo bleek dat inderdaad na inzage van ’s mans chique webwinkel, zijn prijsjes waren exclusiever dan zijn modale prestaties, dat lazen wij af aan zijn modellen die niet altijd even bevallig in beeld waren gebracht. Nogal veel brutaal en geforceerd naakt. Om kort te gaan: die man wou geld verdienen om mijn vrouw (toch minstens gedeeltelijk) uit de kleren te krijgen. No way kerel!

De farce van hierboven werd weldra goedgemaakt door een onverwachte ontmoeting met een lieve en zachte dame. Ze kwam samen met een paar gezinsleden op bezoek bij een patiënt uit hun familiekring. Dat verklaarde ze ons naderhand. Want ik was haar al zonder opkijken gepasseerd, Nathalie echter capteert alles, zo ving zij ook op wat die vrouw in de vlucht zei, iets wat blijkbaar betrekking had op mij. Mijn eega stond stil, stokstijf in haar bevroren schoonheid. Ze keek me indringend aan, met grote ogen – ik kon zien hoe haar weke hart onmetelijk breed openging – ze aarzelde nog twee seconden, maar zei dan: hebt ge dat gehoord? Ze herhaalde stilletjes en voorzichtig wat de onbekende dame had gezegd, over mij: dat is de papa van Vincent.

Ik kreeg een dreun van geluk en spartelde ter plekke alle kanten op. Ik keerde me tot het gezelschap van die schoon madam en vroeg wat beschroomd of het soms over mij ging. Er kwam geen instant reactie, wat was hier gaande? Ik zat op een inwendige rollercoaster, maar mijn echtgenote hield stand en keek lieflijk naar dat viertal mensen waarvan iemand de gezegende woorden had uitgesproken, met bijna een stem vanuit de hemel. Dan kwam er beweging in de gezichten, ik zag sympathie, glimlachjes en warme vriendelijkheid. De zachte en lieftallige dame zei: ja, ik herken u meneer, gij zijt de papa van Vincent, hij was mijn vroegere collega en gewezen chef op kantoor. Mijn adem werd afgesneden, het duizelde voor mijn ogen, de tropische hitte die heerste overviel me als een laag wolkenveld van duisternis. Ongelooflijk toch, na exact vijf jaar werd ik terug herkend (en ook erkend) als de legitieme vader van mijn zoon. Nathalie had me altijd bezworen dat ik daarin moest blijven geloven – ik dank haar op mijn blote knieën – maar nu kwam er plotseling dat lucide en natuurlijke geluid uit de buitenwereld. Dit overviel me als een wedergeboorte, Vincent leefde hier weer even.

We onderhielden nog een hartelijk gesprek met deze lieflijke Jessie, een naam die voor ons voortaan zal vergezeld gaan van klaterend en vrolijk bronwater, een blije fontein. Wij werden besprenkeld door warmmenselijkheid, spontaan en fris en eerlijk, goedhartig en zachtaardig, linea recta, uit de eerste hand. Nathalie zelf maakte hier een zo zeldzame keer de dichtere aanwezigheid van Vincent mee, haar liefzoon werd opgevoerd als een present persoon.
Jessie vertelde in het kort wat een toffe gast hij was geweest. Zijn heengaan had haar zo gepakt.

Met tranen in de ogen hebben wij afscheid genomen van deze zoete engel, ze bracht de boodschap van moed en hoop. Ze vroeg nog hoe het met ons ging… Ach Jessie, ik heb er boeken over geschreven, lees ze misschien, want woorden (hier en nu uitgesproken) schieten te kort om alle bittere epilogen aan miserie te beschrijven.
Onze pijn en ons lijden zitten vanbinnen, naast de balseming van de liefde. Wij zijn nog in evenwicht, gelukkig gehuwd.
De banbliksems van onze gewezen familie(griezels) blijven wij overwinnen.

Zelfs de goorste advocaten en de guurste rechters zullen ons nooit kunnen slopen zolang wij met de oprechtheid van ferme dames zoals Jessie mogen geconfronteerd worden. De schoonheid zal steeds zegevieren boven de lelijkheid. Dat wist Vincent ook, en ik bevestig het post mortem nogmaals voor hem: wij werken constant verder, mijn lieve jongen, opdat je niet zou vergeten worden.
Je wordt nog besproken, je wordt hier gelezen.

Het was een moment van genade, mogelijks een confrontatie om te laten vastleggen door ‘onze’ fotograaf. Als gratis aanbod.
Voor een portret met ontblote harten.