Ik heb het emotionele eindpunt bereikt, totaal gebroken met mijn familie, als weloverwogen besluit. Mijn naaste verwanten van de eerste graad waren al weggeblazen, ten gevolge van hun overlijden. Mijn enig kind en zoon was vertrokken van deze wrede wereld, vader en moeder volgden hem in de dood.
Ik kijk nu uit over de kale vlakte van de herfst, het kerkhof lacht mij van in de verte uit. De aarde gaat gewoon gelaten verder, met zijn ongenadig bedrijf. Het verdriet wordt altijd langzaam vermalen. Ik tandenknars wat, huil in stilte uit, dicht naast mijn geliefde.
Wij zijn samen uit de slappe rest van de kabbelende familie gestapt.
Wegens de heersende onverschilligheid, het steeds hanteren van haperende empathie, de weerkerende apathische omgang die voor vaste gewoonte werd gehouden. Vergezeld van de geïnstalleerde hypocrisie, die finaal door iedereen als normaal werd beschouwd. Constante façade stond voor vast familieband.
De spiegels werden gebroken, het glas lag in barsten op de grond. Wij wandelen weg, gekwetst, wij willen herstel.
Een eerbaar leven.
Wij houden te veel van mekaar om met zulke burgerlijke obstakels te blijven omgaan, met mensen die enkel op papier verwanten zijn, maar in werkelijkheid concurrenten. Onze liefde werd enkel als een bedreiging ervaren.
Dan stappen wij op, beiden vastberaden, de middenvinger opgeheven tegen de middelmatigheid van de grijze, slecht gesoigneerde bourgeoisie. Ons systeem functioneert beter, op fundamentele eerlijkheid, onze enige optie om in dit leven te staan.
Mijn zoon knikt met volle instemming van ‘ja’, van ergens ver weg, aan een onbekende horizon. Hij begrijpt ons.
Ik ben even aan het einde van mijn verbale Latijn. Ik refereer naar een eerdere tekst. Toen de dood met mij flirtte, in een nare droom. De horror staat te lezen op
Ik wil vermijden dat het leven terug in dezelfde mate afglijdt in mij, dreigt te verdwijnen. Ik hou de kop nu bewust boven water, ik strijd tegen de krachten van het kwaad, geactiveerd vanuit een nabije familie. Mijn zus en haar achterban haten mijn bestaan. Ik laat ze. Ik vind rust en warm begrip in de armen van mijn eeuwige geliefde.
Heel leuk!