Opeens stond er een tand los, ik voelde iets voorzichtig bougeren in mijn benedenmond. Ik begon lichtjes te lispelen. Niemand zag iets, behalve Nathalie, die hoorde alles. Ik klonk net niet belachelijk, dat dacht ik toch.
Er moest dringend ingegrepen worden, alvorens de ene tand de andere kon verstoten. Ik belde naar de tandartsassistente die me omwille van mijn sexy spraakgebrek bij hoogdringendheid liet komen bij haar bazin.
Die laatste was nieuw in de zaak, ze verving mijn ouwe maat die binnenkort gaat rentenieren in Spanje. Daar geraak ik niet op consultatie, zelfs niet als ik een tandje bijsteek, ik beperk het fietsen preventief tot het binnenland.
Dus ik moest achterover in de canapé gaan liggen bij die verse madam, een onvervalste Roemeense. Haar techniek was hoogst bijzonder, zij boog zich diep over mij heen en stootte dan beurtelings links en rechts met haar keurig bovengerief. Ik hield de ogen dicht, stijf van de schrik, want neig bang dat zij mij zou prikken. Haar aanleuningen waren immers zo indringend dat ik de puntjes van haar Roemeense heuvels voelde priemen over gans mijn weerloze mannentorso. Protesteren kon ik niet, in mijn mond stak een darmpje dat stoom afgaf over mijn lamme tong. Ik besloot mij gewoon over te geven en wentelde mij behulpzaam in de gewenste richtingen. Omdat ik zo goed zweeg (meewerkte zoals zij wenste) kreeg ik nog meer boezem over mij heen. Mijn nek en schouders kunnen wel wat vrouwenweelde torsen, dus ik begeef niet zo rap.
Eigenlijk mag ik finaal geen kwaad woord spreken over de tandartsdeerne. Die Roemeense behandelingsmethode bleek heel efficiënt. Tandvastig stapte ik uit haar fauteuil, zij herschikte haar instrumenten, even schudden en alles zat weer op zijn plaats. Toch een gemak zo’n parate marchandise, permanent voorzien in een flinke dubbele portie. Professioneel toch wel.
Toen ik thuiskwam heb ik haast alles meteen aan Nathalie opgebiecht. Ik was niet bepaald wild van opwinding geweest, maar ik vreesde dat er misschien slipsporen van dat weke tandartsenvlees rond mijn hals waren overgebleven. Geen nood, zei mijn geliefde, ik zal u dadelijk controleren. Zij kleedde mij bijna volledig uit tot op mijn habituele slaaptenue en toen is zij mij liefdevol beginnen behandelen met haar goede boezemgevoel. Ik was die Roemeense meteen vergeten, mijn geliefde is geniaal begaafd in strelingen die niet alleen hals en nek maar vooral het hart bestrijken. Ik geraakte na een tijdje in de hoogste hemel. Van genot begon er opeens een andere tand te klapperen. Oh mijn godin, riep ik, stop ja ga door enzo.
Bovenstaand verhaal bracht me bij een flashback van zoveel jaar geleden.
Het was in de tijd dat seksuele intimidatie en ongewenste aanrakingen nog niet in de verboden mode waren. Alles mocht toen nog, zeker op het werk. Bij ons was er een poetsvrouw die me elke morgen uitbundig kwam begroeten. Ze heette zoals de eerste vrouw, ja haar naam was Eva.
Menigmaal heeft ze me laten verslikken in mijn ochtendkoffie. Ze wist verdomme goed dat ik geen melk nam, maar telkens weer drapeerde ze haar gigantische bovenlichaam over mijn onbewaakte achterhoofd, haar warme wake up call noemde ze deze show. Ik overdrijf niet, dat was een dikke korf vol borsten, want jawel, ze leek er meer dan twee te hebben, aan het overgewicht te voelen dat tegen mij aan werd gesmeten. Ach, ik heb nooit een klacht ingediend.
Eva was onschuldig en ongelukkig. Op haar thuisfront kon ze met haar hete speelgoed niet terecht. Haar man verkoos mannen, pas uit de kast gekomen, na gefaald bij Eva, et cetera…
O tempora o mores, in wat voor tijden mochten we toch leven, toen seks nog niet ongewenst was, toen flirten als een sport gold en een tik op de vingers zoveel efficiënter was dan al dat gezever van de aseksuele wereld. Er heerst nu genotsterrorisme, een helse uitvinding van mensen die zich vervelen uit lullige schrik voor de kunstjes van hun libido. Eva was de eerste vrouw, vandaar de bronstige trouw aan haar hemelse borsten. Zij bekleedde mijn schouders met haar tepelhoven van Eden.
De laatste werkplek uit mijn loopbaan was een zalig pad van verderf. Ik werd er dagelijks bedolven onder vraag en aanbod. Ik genoot van elke aanblik, maar ik geilde tegelijk… nergens op, ik ging op geen enkele verleiding in. Ik had mijn handen elders vol. Eerst de ernst van de job ten kantore, daarna pas de sport van mogelijke ontsporingen.
Toch was het soms kantje boordje. Bijvoorbeeld met de Spaanse diva en de Italiaanse vamp. Het waren twee zuiderse madammen die mekaar warm bekampten.
Dolores hield graag van een praatje, bij een drankje tijdens de pauze. Zij was een geboren Catalaanse, als jong meisje in België aangespoeld en een volbloed Vlaamse geworden. Zij was genereus in haar vriendschap, daarbij goed geholpen door haar voluptueuze vormen. Wat ze van nature bezat, zette ze voluit in de aanbieding. Ik kreeg ongevraagd inkijk bij de koffie, nauwelijks gehinderd door mijn zwakke dieptezicht. Ik zat er zo dichtbij dat er geen ontwijken was aan haar indrukwekkend decolleté, een ravijn dat uitliep in het duister van nog meer verborgen schatten. Soms zag ik haar puntjes dansen van plezier, die ganse vlezige winkel wiegde mee. Een ware maar niet ongevaarlijke uitdaging voor de (vermeende) intellectueel in mij. Wij filosofeerden en wij amuseerden ons, zij boog diep voorover als zij haar conclusies trok: zij was monogaam, behalve als ze eenzaam was. Zo klonk ongeveer de ideologie van Dolores.
Dat waren Catalaanse wetten waartegen ik me niet verbaal verzette. Ik genoot platonisch, de esthetica van het uitzicht was ondertussen overweldigend. Een Spaanse melkweg.
Komt daar Gina aangetrippeld, een frivole bode van Italiaanse origine. Ik tracht nog weg te duiken want ik ken haar zuiderse driften, haar onstuimige buien als ze blanke mannenhuid heeft geroken en opgesnoven. Ze ziet me wel zitten, tegenover Dolores, ze herkent mij, ik had mijn hoofd tevergeefs verborgen tegen de aangeboden kloof van Dolores.
Daarna gebeurt het volgende godswonder, ik word langs achter gepakt door Gina. Ze gaat door voor keurig katholiek, deugdzaam, vroom en devoot, maar alles van de Italiaanse slag, smachtende erotiek zit in het pakket. Ze plakt haar armen rond mijn verwarde kop, ze drukt zich op en perst met alle macht van Milanese aandrang tot haar boezem haast geplet is.
Ik voel een zee van weekheid walsen over gans mijn achterkant. Gina is verbeten, ze laat niet los, ook niet als ik haast voorover val, mijn hoofd bijna op tafel leg. Maar dan biedt de attente en alerte Dolores zich plots weer aan, zij vangt mij op met de gapende genade van haar groot beboezemde gevoel. Ik zit mals en vast, ik kan niet weg, ik snak naar adem.
Ik ben gedurende een eindeloos lange halve minuut de gevangene van de laaiende zuiderse warmte die zich vlammend aandient in een dubbele portie hitte. Na deze blitse aanval op twee hitsige fronten (het was een weldadige borstenoorlog), word ik verlost door de simultane aftocht van de dames.
Had er een soft-erotisch affront plaatsgevonden? Het raadsel is tot op vandaag onopgelost gebleven. Ik vraag raad aan Nathaliefje, zij lacht want zij weet beter. Dat maakt deel uit van het leven, oordeelt zij. Beter gulzig zijn met seksuele vrede dan de zogezegde deugden van een preutse oorlog. Zij vergeeft mij al mijn zonden. Soms was ik minder onschuldig, momenteel meer gezegend, met een hoop geluk. Het leven lacht me toe, ik pluk de liefde van haar boezem. Wat een weelde bij die éne.