Ongeveer 20 jaar geleden ontmoette ik op een feestje van de Federale Politie een vrouwelijke Waalse collega die op een haast perfecte manier voorzien was van oreilles et pattes, dat wil in het schoon Vlaams zeggen: oren en poten. Nederlands of Frans, het verandert in wezen niks aan afmetingen of vormen, en jawel, ze pronkte ermee, met haar sexy kont in een strakke rok en een gewaagd decolleté dat mij dieper inzicht bood in haar zielenroerselen, om te beginnen die van erotische aard. Ze nam geen blad voor de mond, ze was op jacht naar ferm jongens en potente mannen, dat mochten er meerdere tegelijk zijn, zij deed immers aan libertijnse seks, let wel: dat vertrouwde ze me toe in een eerder intiem gesprek, ik weet ook niet waarom precies aan mij de eer was toebedeeld om met deze vamperige vrouw van dit strikte privé onderhoud te mogen genieten. Was het de cava die haar heetgeblakerd had gemaakt? Na nog een paar glazen alcohol – ik dronk water – werd haar verhaal pas echt straf: ze was 15 jaar ongelukkig getrouwd geweest, tot zij en haar man besloten om daar iets aan te doen, ze gingen over op een relatie met polygaam karakter, elk van beiden mocht zijn speelkameraadjes kiezen. Waar kon dat beter dan in een parenclub. Zo werden ze fervente bezoekers van een der grootste seksclubs van het land, pal op de grens tussen Limburg en Vlaams-Brabant, en rakelings langs Walenland. Dat initiatief redde binnen de kortste keren hun wankel huwelijk, opeens waren ze vaste maatjes voor het leven geworden, de wilde seks met externe partners betekende hun wondermiddel. Maar op zekere avond, toen ze zich opmaakten voor de zoveelste uitbundige stoeipartij met vrienden en vreemden, greep haar man paniekerig naar zijn hart. Na nog wat krampen en stuiptrekkingen viel hij gewoon dood neer op de vloer van de badkamer. Was de positieve seksstress hem te veel geworden, zij weet het niet, zegt ze. Maar niet langer dan een week later trok ze er alleen op uit – ze miste haar man, als een… hitsige weduwe – daarom ging zij voortaan haar leven in eigen handen nemen, zij stelde zich beschikbaar voor elke vent die zich aanbood in de club, op voorwaarde dat hun uiterlijk haar beviel, over aantallen deed ze niet moeilijk, zij kon moeiteloos een ganse serie afwerken. Dus, en nu komt het, ik was welkom om het rijtje aan te vullen, ik voldeed blijkbaar aan de criteria. Maar ik mocht me zeker niks in mijn hoofd halen, waarschuwde ze me, ze ging definitief single blijven, ze wou misschien nog wel met een partner samenwonen, maar die moest dan dienen om haar te vergezellen naar de seksfeestjes. Zij wou vrij zijn en blijven, haar leven was te kort om de kansen op sexueel genot te laten schieten. Deze vrouw had bewust gekozen voor haar wellustige lijf, ik stond er wel perplex van, wat een aangebrande uitleg, en dat binnen de muren van de Federale Politie. Niet lang daarna heb ik haar eens gebeld, maar toen klonk ze anders, ze was op haar werk, ik ontdekte haar zakelijke kant. Maar toch sloot ze nog rap af met: tu passes une fois samedi soir?
Ik ben die zaterdag inderdaad eens gaan kijken in die zaak: ze werd er omringd, bestookt en bepoteld door wel tien gasten tegelijk. Ik paste om de elfde seksknecht te zijn. Maar al bij al was dit wel een uitzonderlijk autonome vrouw, ze had haar eigen regels bepaald, wars van alle gangbare zeden en elke gebruikelijke moraal. Je jouis, donc je suis, was haar motto, ik geniet, dus ik leef.
Ik heb haar nooit meer ontmoet, maar ik ben wel onder de indruk gebleven van haar extreme eigengereidheid. En… ze deed eigenlijk niemand kwaad.

Diezelfde avond dronk ik nog een glas aan de toog van de club en ik raakte in gesprek met een echtpaar van vooraan in de zestig. Ze kwamen al twintig jaar naar deze locatie. Meer nog, ze sloegen geen enkele gelegenheid over, ze waren er present zowel op donderdag, vrijdag, zaterdag als op zondag. Ze stapten er als eersten naar binnen en verlieten als laatsten het pand. Andere bezigheden of hobby’s hielden ze er niet meer op na, ze hadden in een ver verleden gebroken met zowat al hun familie, vrienden en kennissen, om diverse redenen, ze hadden besloten om buiten de reguliere maatschappij te gaan leven. Gans hun bestaan stond nu in het teken van het clubleven: ze aten en dronken er, deden er aan welness en fitness, zwommen er in het verwarmde buitenzwembad, gingen er naar de sekscinema, bezochten de donkere kamers, mengden zich in de groepjes met begerige en grijpgrage leden die op de tast wilden stoeien… en na gedane geile arbeid dronken ze relax een glas aan de bar. De man is de woordvoerder, de vrouw knikt telkens goedmoedig: zij hebben bewust voor dit leven gekozen, dat kost hen nog geen 1000 euro per maand, het is een all-in voor hun grootste behoeften, in volle bereidheid hebben zij hun bestaan verkleind, sociale en familiale ballast overboord gegooid, de kern van hun existentie hebben zij overgebracht naar deze beperkte ruimte waar diverse erotische belevingen en vrije seksualiteit de core business en het bindmiddel zijn. Het klinkt als een serene verklaring, deze mensen lijken me vrede in hun leven te hebben gevonden. “Minder is meer”, hoe extreem en hoe excentriek deze inzet op de seks ook lijkt te zijn. Niettemin, respect voor hen.

Ik kwam onlangs mijn oude kameraad Rikki tegen, een gewezen fabrieksarbeider en vakbondsafgevaardigde. Rikki is een man die altijd goed gezind is, hij huppelt door het leven als een vrolijke jonge gast, precies een puber die pas komt kijken. Zijn uiterlijk leent zich daar ook wel toe, hij is klein van stuk en schraal geschapen, met een nog kinderlijk gezicht, precies een man in wie het jongetje nog aanwezig is. Deze keer is hij nog enthousiaster dan anders, er is groot nieuws, hij heeft als jong gepensioneerde een nieuwe job gevonden, hij is… BDSM-meester geworden, dat staat voor (hou u vast, niet schrikken): Bondage & Discipline (BD), Dominance & Submission (DS) en Sadism & Masochism (SM). Wablief Riki, wat is me dat allemaal? Hij blijft er rustig bij, lacht mij zachtjes toe, legt mij uit dat dit de meest propere stiel is die ge kunt bedenken, ge moet u gewoon aan de regels houden, de rest vult zich vanzelf in. Het komt neer op een streng gereglementeerd rollen- en machtsspel waarbij strikte fysieke beperkingen worden opgelegd en zenuwprikkels worden geactiveerd, pijn is een essentieel onderdeel maar wordt steeds gecontroleerd door de meester, Rikki dus, zoals hij hier voor me zit met zijn 1m65 en hoogstens 50 kg droog aan de haak, een sympathiek skelet. Ik kan het niet opbrengen om hem te ontgoochelen en vraag hem verder uit over de technieken, zelfs de filosofie, mogelijks de spiritualiteit, de hogere sferen die men in BDSM wil bereiken.
Rikki vertelt honderduit, hoe zijn werkpak bestaat uit een kort leren rokje en kuitbottines, hij hanteert (zacht en zeer gedoseerd) een zweepje, laat kaarsvet lekken op de ontklede en weerloze lichamen, spant hand- en voetboeien aan, legt ingewikkelde knopen om zijn slavinnen vast te binden, hun lijf in strakke verbanden te rijgen, hij bespeelt hun erogene zones, wat uiteindelijk de ultieme reden is van dit ingenieuze spel: mensen tot de hoogst mogelijke climax brengen, een veelvuldig orgasme bezorgen, doorheen angsten en pijnen naar het nirwana van een superieure seksualiteit. Zo ongeveer noteer ik het beknopte maar bevlogen exposé van Rikki, de grootste specialist in het betere knopenwerk, zoals hij zelf zegt. De kick die  dat geeft kameraad als ik twee vrouwen tegelijk omhoog kan takelen, ondersteboven uiteraard, hun hoofd naar beneden, hun benen gespreid in gedwongen overgave aan mij en dan… niks doen, gewoon maar kijken, in het moment blijven, hoogstens zal ik hen dan even strelen, tenzij zij om meer smeken, jawel, ik ben populair, ik kan de aanvragen niet volgen, mijn aanpak is een succesnummer geworden. Rikki rond het gesprek af met volgend royaal aanbod: moest gij ne keer willen passeren met uw geliefde, dan ben ik de man met het perfecte gerief. Hier moet ik niet over nadenken, dat feestje zal niet doorgaan, maar toch gun ik mijn goeie maat zijn nieuwste speeltje. Ik hoop enkel dat hij niet in de knoop zal geraken met zichzelf. Alhoewel, Rikki lijkt me helemaal in het reine met zijn eigen: zijn goede inborst. Er is bij hem niks dat afwijkt of botst bij dit geweldige spel: hij blijft doodeerlijk en integer, zoals hij steeds is geweest.

Mijn vroegere voetbalkameraad M.A. uit Becquevoort placht steeds te zeggen: “ach, het gaat bij seks toch slechts om het plezier en het genieten, waar maken wij ons dan toch zo druk over, oorlog dat is pas erg”. Jawel beste maat, elk vrijwillig erotisch genot onder volwassen personen is een individueel recht, ook in zijn strafste extremiteiten is dat een bijdrage aan de vrede onder de mensheid.