Terwijl ik gisterenvoormiddag bovenstaand relaas uittikte, lag er ondertussen een schrijven, een officieel document, op mij te wachten. Na de middag lichtte ik mijn brievenbus, ik trof een brief aan met als afzender ‘Advocatenkantoor BB’. De schrik sloeg me meteen om het hart. Wat nu weer?

Ik heb gewacht om de brief open te maken. Ik had een aanloop nodig. Eerst deed ik nog boodschappen, at nog een hapje, ik waste een paar borden en bestek af. Alle uitstel van eventuele executie leek mij welkom. Ondertussen ondervroeg ik mezelf koortsig wat ik misschien op mijn kerfstok kon hebben. Ja, ik ben een geslaagd product van katholieke indoctrinatie, van de biecht en verderfelijke erfzonde, ook mijn opvoeding was perfect gericht op boete doen en schuldgevoel.

Om kwart voor twee achtte ik de tijd rijp. Ik installeerde me in de zetel,
de blik op een genadige hemel en de handen klaar om het verdict open te scheuren. Kome wat komt, dacht ik, en over naar Nathalie bij overmacht. Mijn ogen dansten wazig over de tekst, één keer, twee keer, ik las tien regeltjes die me netjes melden, dat ik, jawel, welkom was op elke derde zondag bij mijn kleinkindjes. En nu komt het, de apotheose, samen met mijn geliefde, ze werd zelfs nominatief vermeld, het was Nathalie die mij mocht vergezellen. Ik hapte naar adem, ik zat paf, wat een binnenkomer.

Was dit nu een plotse overwinning? Nee, voetjes op de grond, dit is een hernieuwde start, een onverwachte opening, mogelijks het begin van heel veel moois. Zo had ik het ook beoogd, zie mijn relaas van gisteren. Maar ik waande me nog mijlenver van huis, in casu de eertijdse thuis van Vinnie, de plek waar zijn kleine meisjes verblijven met hun mama.

Een klein niet onbelangrijk detail, de brief van het advocatenkantoor was verstuurd op vrijdag 10 juli. Dus er was toen al consensus bij wat ik maar de tegenpartij zal noemen (het jargon van meester BB), zijnde de familie AB. De aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat ik op zondag 12 juli nog een tegendraads sms van Vé kreeg (lees het hierboven na lieve mensen), waarin zij nonchalant voorbijfietst aan het compromis waar zij dus reeds weet van had. Het is toch zij die cliënte is bij BB en zijn  rekeningen betaalt, toch niet onbelangrijk. Maar dat kon ik zondag nog niet weten. Kronkels van een rare chronologie, ach, zonder wrok zeker.

Ik was wel zodanig gepakt door dit onverwachte nieuws dat ik het niet meteen kon melden aan Nathalie. Het besef moest eerst nog langzaam doordringen. Mijn hart moest wijder opengaan, het was zoveel, zo mooi.
Ik heb gewacht tot ’s avonds, toen ik dacht dat ik kon spreken zonder krop in de keel. Hetgeen uiteindelijk niet helemaal klopte, ik gaf haar gewoon de brief, zonder intro, enkel met een vage glimlach, wat tranen.
Nathalie las en begaf, van stille euforie en klaterende vreugde, het geluk klapte open van haar naar mij, onze adem stokte en onze taal haperde.

Groots moment, haar introductie bij de kindjes, wij gaan samen in de prachtig symbolische oogstmaand (zondag 16 augustus) op pad naar het beloofde land van Roosje en Martje, daar waar hun papa, mijn dierbare zoon Vinnie woonde. Vé zal ons ontvangen, wij rekenen op huiselijke vrede, op verzoening en gemoedelijkheid, wij willen de sporen van schoonheid vinden die Vinnie achterliet.

Wij krijgen eindelijk, toch nog vroeger dan verwacht, samen toegang tot de kleine wereld van de meisjes. Wij zijn er klaar voor, hand in hand, ons hart staat open. Ongelooflijk toch, ik had mijn standpunt ingenomen, na het laatste debacle, ik heb volhard, zeer principieel, de emo onderdrukt.

En nu komt plots het grote geluk. Het begin van het leven na het leven. Wij pareren nu de dood met een overdosis liefde, voor de kinderen van Vinnie. De deur wordt op een kier gezet, wij stappen binnen, klaar om ons samen klein te maken, geen enkel eigenbelang, gewoon wat liefde geven, van wat wij teveel hebben, ons deel voor de weduwe en de wezen.

Wat eerder geschreven is, blijft geschreven, dit boek staat boordenvol momentopnames, ik teken op en leg vast, misschien vergis ik me soms, maar het zijn dan missers in alle eerlijkheid. Vergeef mij desnoods.