Wat er ook gebeuren moge
in dit land van treurnis
en van tranen dat mij
dagelijks wordt aangeboden

(door een anonieme freak
een dief vermomd als buurman
of op ongepaste uren ook gepost
door mijn politievrienden)

Nee bedankt merci
ik word niet depressief
ik blijf een vrije man
in mijn gedachtenhoofd

Ik stuur gevoelens weg en
trek ze aan zoals ik zelf beschik
ik heb een eigen wil die wikt
en weegt wat in balans gaat 

   of mijn hart bezwaren mag
ik schift het kaf (van mensen)
van het koren (van mijn wensen)
ik kies voor de meest exquise soort

Dit schrijf ik aan de muggenzifters
die met ultrahoge waterpijnen
blijven pissen met azijn en gif
hun straal is marginaal van kleur

Hun geur verraadt hun kwaad
dat zich verschuilt in huis en
achtertuin: daar hokt hun bruine
wrok naast kiekens in hun kot 

Hun hond blaft laf hun vieze poes
zit ongewassen op haar gat te
stinken en zij drinken tot zij zat
in roes van achterklap verzinken
 
om hun luizenleven zin te geven
het perpetuum mobile van hun zenuw-
ziekte sloopt hen zonder empathie
naar een gerieflijk mortuarium

Ik breng een laatste groet en denk
wat is het leven goed want zie hen
liggen in chagrijn met dode grijns
geen woord van hen dat nog verroert

Ik ben zelfs niet ontroerd en steek
een tandje bij na deze blije razernij