Jij leeft in de betere wereld
het land waarvan ik heb gehoord
maar niet de woorden spreek

Jij hebt mijn liefde (analfabetisch)
 in bezit 
tot hier geldt ons akkoord
  mooi meegenomen
hoog
vanuit mijn vogelperspectief

Ik zweef daarboven op mijn vleugels
van papier met in mijn bek de dode letters
waar jij kop noch staart
 laat staan verhaal aan hebt
 ik laat je balen en (haast
om de andere dag) wat razen
baat het nog om verder te verklaren
… Ja 

wij dansen niettemin de swing en salsa
zingen stil tesamen
en bij avond knielen wij
niet altijd in gebed maar als een tussenstandje
voor het uitgebreide bed en aanverwanten
dat is neig plezant en intellectueel
oninteressant een schoon verpozing
na het dagelijkse denken van mijn egostelsel  

Ik word net niet gek
(beken ik bekaf van mezelf)
ik loop verloren in de straten
die de taalgrens zijn van mijn bestaan
 ik vlieg te hoog en bots
op daken die een deksel leggen op mijn kop
ik krijg de pannen losgeslagen rond mijn oren
als een oorlogsmuts met retrolitsen zonder lus
om vast te knopen rond mijn mond en tong
(die bengelt als een hengel die naar adem hapt)

Mijn lief je leest de dwaas hier
 in zijn laatste brief
hij landt vermist op slappe benen langs je heen
terwijl jij stijf van stress te wachten ligt op de erectie
van zijn geest de opstand van zijn hoofd 

… mijn hersens waren in herstel
ik wist het niet
ik stierf misschien met dit gedicht