Op 26 september om 16:06 uur stuurde mijn echtgenote Nathalie een mailtje naar Elke Stuyck met de vraag of wij voor volgend jaar rond Pasen een kamer konden boeken in haar B&B Quinta do Ourives in de Algarve (Portugal). Exact een kwartier later (om 16:21 uur) kreeg Nathalie een vriendelijk mailtje terug van Elke Stuyck om te bevestigen dat er nog een kamer vrij was voor de eerste week van de paasvakantie 2023.
Bovenstaande intro hield eigenlijk een valstrik in. Wij wilden helemaal niet op vakantie gaan. Sinds wij samen zijn is iedere dag een vakantiedag, wij zoeken ons geluk principieel niet meer in verre oorden. We hebben bovendien nog pedagogische verplichtingen voor een zoon op het thuisfront, de Algarve is een oase die we met plezier aan anderen overlaten. We bezorgen op het einde van deze column wél de gegevens van Elke Stuyck, inclusief de bereikbaarheid van haar B&B. We gunnen onze lezers graag een zonnig verblijf in de florissante vakantiehandel van Stuyck & co. Als u tenminste een paar morele bezwaren kan overwinnen, ik verklaar me nader.
Ik had Elke Stuyck persoonlijk leren kennen in de zomer van 2018. De omstandigheden waren eerder tragisch. Mijn zoon Vincent ging zijn twee laatste maanden in. Hij was meestal aan bed gekluisterd, maar op de schaarse betere dagen geraakte hij (op karakter) een paar uurtjes op de been. Zo reden we samen nog naar Westerlo, we gingen volgens afspraak langs bij Elke Stuyck die toen nog goudsmid was. Bedoeling was dat Vincent er een vingerafdruk zou achterlaten die Elke dan op een gouden hangertje zou uitprinten. Het was een bloedstollende trip, de laatste rit waar vader en zoon verenigd waren, op weg naar een afscheidsaandenken, een juweel dat bestemd was voor de eeuwigheid, het moest overgaan op alle mogelijke nakomelingen. Het was een zwaar beladen verplaatsing, wij droegen deze ondraaglijke last met lichtheid en ironie, we hielden het aangekondigde drama voor een laatste keer op afstand. Ik kraakte net niet en Vincent hield zich kranig.
Elke ontving ons gedienstig en correct, ze was op een afstandelijke manier vriendelijk. Ze kende de uitzichtloze situatie van Vincent, ze gaf zich een flinke houding door in te zetten op haar professionaliteit. Ik dacht er het mijne van, ik voelde vooral de kilte en de koude van die goudhandel. Maar uiteraard was ik subjectief bevooroordeeld.
Op zeker moment vroeg ze Vincent hoe de laatste testen in het ziekenhuis waren geweest, Vincent antwoordde aarzelend: tja… positief. Zijn lichaamstaal voegde daar stilletjes aan toe: rampzalig. Elke had precies niet echt geluisterd: aha, dat is dan goed verwoordde ze haar nonchalant geïmproviseerde diagnose. Vincent gaf geen krimp, ik was aangeslagen en sprakeloos. We deden er verder het zwijgen toe, de afspraak werd zakelijk afgehandeld, met een zure én dure nasmaak. Maar familie van terminale mensen maakt geen spel meer van geld, wij betalen de volle pot, de reis naar de dood heeft een ander prijskaartje, wars van alle financiën. Het ging niettemin om een harde commerce geënt op finaal verdriet.
(u kan het relaas van dit wedervaren – de rit en de afspraak – aantreffen in Het Boek van Vincent – hoofdstuk 9 – pagina 52 – digitaal opgenomen in de marge van ons blog).
U kan eveneens nalezen in mijn columns Brusseldievenvirus (14/9) en Crimipolitioneel (18/9) wat er met het witgouden kettinkje en hangertje onlangs is gebeurd: het werd mij ontroofd bij een brutale straatoverval in Brussel op 7 september 2022. In de nasleep van dit hallucinante voorval vernam ik dat mijn gewezen echtgenote, de mama van Vincent, dezelfde nare ervaring heeft gehad. Haar herdenkingskettinkje werd reeds geroofd in 2019, het jaar na het overlijden van onze zoon. Een mens zou voor minder gaan wenen, de wrangheid van deze wereld lijkt grenzeloos, ook de symbolische herinnering aan een kind wordt afgepakt, weggerukt, éénmaal, tweemaal, ongenadig, mokerslagen bij herhaling.
Toch blijkt er voor mijn ex nog een soort troost te zijn geweest. Zij kon haast meteen gedepanneerd worden door Elke Stuyck die in het bezit was van één (1) reserve-vingerafdruk. Helaas voor mij dus, ik kon in het beste geval proberen een kopie te bekomen. Maar dat wist ik allemaal nog niet in die eerste dagen na 7 september. Ik trachtte prioritair Elke Stuyck te contacteren, met de dringende vraag of ze mij kon helpen, zij was de enige die eventueel redding kon bieden. De rest van de familie heeft immers sinds lang geen belangstelling meer voor mijn noden, of die nu van emotionele of van memoratieve aard zijn (die kopie zal hun een zorg wezen). Alleen Nathalie en haar kinderen verstaan zoiets.
Daarom heb ik, tegen beter weten, meerdere pogingen ondernomen om Elke Stuyck te bereiken, ik belde en sms-te haar, ik sprak berichten in op voicemail, ik probeerde via messenger, maar telkens geen antwoord. Was Elke Stuyck uitgeteld in dit leven of versmolten in het oventje van haar smidse? Het is niet al goud meer wat blinkt, dat ging hier bedenkelijk perfect op. Toen ontdekte mijn liefdochter op internet dat Elke was uitgeweken naar Portugal, om er een B&B op te starten. Ik vond dan snel de website van haar zaak Quinta do Ourives en vulde meteen een contactformulier in met het relaas van de overval waarbij mijn juweel was afgerukt. Plus de vraag of zij mij nog kon helpen met een vervangingssieraad dat ze met behulp van een eventuele reserve-vingerafdruk van Vincent kon fabriceren. Ik wachtte één week, twee weken, maar Elke Stuyck gaf niet thuis, nul respons, stilte alom. Ik werd wanhopig van mijn niet beantwoordde smeekbeden om hulp. Ten einde raad beraamde ik een valstrik, Nathalie ging akkoord, we stapten samen in het complot. We verzonnen de truc van de aangevraagde vakantie, om Elke Stuyck uit haar kot te lokken, zie de aanhef van dit stuk. Binnen het kwartier (!) dook Elke op.
Ze had de kassa horen rinkelen, zoveel importanter dan ook nog maar één poot uit te steken naar die zaag-vader van een dode zoon, een geschiedenis zonder winsten, voor haar tenminste.
Na haar enthousiaste antwoord aan Nathalie (die vakantie kón geboekt worden!) kreeg ze het deksel op haar neus. Nathalie mailde terug met de ware toedracht van de zaak. Elke Stuyck is zich dan in allerlei bochten beginnen wringen. In haar dolle fantasie verzon ze twee mails met omstandige uitleg die ze aan mij persoonlijk had gestuurd. Ze zijn nog steeds niet toegekomen, al meer dan drie weken digitaal onderweg, vertraagd of plots opgelost (wegens onbestaand) van Portugal naar Belgenland. Voor haar commerciële vakantie-antwoord had ze één kwartier (15 minuten!) nodig.
Voor wie geïnteresseerd is in deze manier van handelen, geef ik hier even haar gegevens met adres mee: Elke & (partner) Maarten – B&B Quinta do Ourives – Rua António Aleixo, 8400-550 Carvoeiro – Algarve – Portugal. Doe haar desgevallend de groeten van een paar beproefde mensen die ze voor het leven heeft gegriefd: schrijver dezes en zijn geliefde.