Langs deze weg wens ik heel uitdrukkelijk mijn kapster te feliciteren voor de ongeveer 15 jaar onberispelijk knip- en modeleerwerk van mijn hoofdhaar. Ze deed dat in goede en in kwade tijden, dat gold voor ons beiden. Ik passeerde bij haar met mijn kleine en grote drama’s, met mijn geliefde (overleden) zoon, maar ook met mijn ultieme liefdesgeluk. Zij noteerde het wel en wee van de doorsneeklant die ik was, ik aanhoorde haar dure verhalen over reizen en restaurants, over wijn en champagnedranken, over de tegenslag die ze had als het regende op het luxeterras van haar buitenverblijf in Spanje. Weer een vakantie verknald, kloeg Jolien, daarom noemde ik haar stiekem de niet altijd zo joyeuse coiffeuse. Maar ach, egoïst die ik was, ik vond mijn kapsel belangrijker dan de malchance die zij tegenkwam bij de kleine glitter en glamour in haar egotripperleventje.
Niettemin, ik heb ook boter op mijn hoofd (niet enkel haar), we waren aan mekaar gewaagd:
ik kocht haar diensten af, zij knipte naar vermogen – als ze nors en nukkig was, scheerde ze wel vervaarlijk dicht langs mijn oren – maar ze kon ook vakkundig lachen, ik grimaste onnozel terug. We hebben wat gebakken lucht verkocht al die jaren. Ik heb altijd geweten dat ze mijn tragedies over dood en leven strontvervelend vond. Maar ik interesseerde me geen fluit voor haar fake rijkeluitjes-verhalen. We waren gelijke tegenstanders in dit spel van wederzijdse komedie. Ik ging voor mijn praktisch gemak, haar zaak was om het hoekje, ik kreeg er soms een koffie, tenminste als ze goed gezind was, de laatste keer in 2020.
Eigenlijk ben ik nooit kwaad geweest op Jolien, die tien coiffeursbeurten per jaar waren een noodzakelijk kwaad, ik las er ook altijd bij in de Story, Privé en Dag Allemaal, dus intellectueel leed ik niet zoveel schade. Wat ik niet verstond uit die blaadjes, legde zij me graag en gratis uit.
Ik verpoosde er, voordeel was dat ik niet altijd luisterde naar haar uitleg, daar vroegen haar kabbelende monologen ook niet om. Soms sloot ik mijn ogen, dat stoorde haar niet, zij praatte onverstoorbaar voort over exquise eten en drinken, de beste restaurants in Alicante en de nieuwste aperitief-bar aan het witte zandstrand waar haar Zuid-Spaanse terras op uitgaf. Interessant, gaapte ik. Om maar te zeggen dat wij mekaar perfect verstonden, op de geijkte paden van de oppervlakkigheid. Tja, sociale contacten zijn soms glijbanen.
Maar er is goed nieuws, ik heb al een andere kapster, knap en sexy, een lekker stuk, een hete brok, olé olé en olala, met nog andere kwaliteiten die ik hier verzwijg. Ze komt aan huis en vijlt ook mijn nagels bij, scheert mijn baard en legt mij in de warme watten nadat ze met mij in bad is geweest. Massage etc. Ik heb het over een topmodel, nog nieuw in de knipperswinkel, maar ik ervaar haar als een rastalentje. Houden (van) dat vrouwtje, zeg ik tegen mezelf. Om eerlijk te zijn, ik was er al een tijdje mee getrouwd: het is Nathaliefje. Zij vervangt nu voltijds de gewezen deeltijdse Jolien, mijn afhakende kapster. Mijn haar blinkt sinds een paar weken zoveel gezonder, het ligt er vrediger bij, opgefrist door vrolijker vingers en frivoler handen. De afrekening gebeurt met vreugdevolle glimlach en sensuele streelmaneuvers. Niet onbelangrijk detail: elke andere klant is (pardon) persona non grata.
Waarom breng ik hier dit triviaal verhaal? Tja, opdat Jolien het zou lezen.
Want ik kreeg zelfs geen antwoord op mijn afscheids-smsje aan haar, ik bedankte voor de bewezen knippersdiensten en wenste haar een goed pensioen. Ik zei ook expliciet merci voor de hoeveelheid kappersgerief die ze ons nog had geschonken. Inderdaad, ze gaf ons, op onze voorzichtige vraag, drie (afgedankte) kappersschaartjes en twee (afgeschreven) capes. Ze deed er nog een (aftands) hals- en nekslabbetje bij, dat we meteen wegsmeten.
Wat moet dat kosten, vroeg Nathalie beleefd en hoffelijk (zoals steeds). Ik schrok hiervan, want ik dacht: na al die jaren dat ik haar als klant iets liet verdienen, dient er nu toch geen opleg te geschieden. Die commerce stopt hier, die inboedel wordt opgedoekt.
Dat is dan vijftig (50) euro concludeerde Jolien droogweg. Ze inde zonder verpinken de som. Haar boekhouding moest kloppen, goeie klandizie staat op de creditzijde, is een passief kapitaal dat in het zwart verwerkt wordt. Ons hart stond stil bij deze kilte.
We trokken de deur waarachter de jarenlange leugen woonde definitief achter ons dicht, opgelucht dat we voortaan zelf mogen (laten) knippen en kappen, en wel op zulke manier dat het een lieve lust is. Mijn haar is moreel een stuk gelukkiger geworden.