Çavaria is een linkse hobbyclub die volgens haar statuten en propaganda opkomt voor gender- en seksuele diversiteit in alle aspecten van het dagelijks leven. De militanten (m/v/x), gaande van kontwiegende jongens- en mannenjanetten tot vervaarlijke baardvrouwen en andere monsterlijke verschijningen zoals seksgroteske heksen en gedrochtelijke geslachtslozen dringen zich manifest op in ons straatpanorama en onze mediabeelden. Recent werd een (hopelijk) historisch dieptepunt bereikt met het festival der laagheid en lelijkheid: het compleet gedegenereerde en totaal decadente Eurosong. Gelukkig zorgde Eden Golan, de zangeres van Israël, nog voor een laatste vonkje schoonheid. Nagenoeg de ganse rest was goed voor afvoering naar een landelijk boerenbedrijf, om op een hoop te gooien met drek en mest. Het is mijn vrije associatie als ik willens nillens geconfronteerd word met deze cultuurbarbaren. Geldkranen dichtdraaien, denk ik dan.
Dat is ook het standpunt van een Vlaams-nationalistische partij die korte metten wil maken met het gulle sponsor- en subsidiebeleid voor deze zotternijen. Schaf die speeltuin van Çavaria af, sluit dat Regenbooghuis, ga met de grove borstel door al die holebi- en consoortenwinkeltjes die plezier maken op onze volkskosten. Hun zwaar gecultiveerde slachtofferschap is gebaseerd op kastplantjesgedrag, ze zijn zó leeg en ze vervelen zich zó hard dat ze clubjes van zelfbeklag nodig hebben om te overleven met hun wankele ego’s. Hun enige identiteit halen ze blijkbaar uit dat dingetje tussen hun benen, tekenend voor een generatie die van verwend naar verwaand is gegaan.
Onlangs hebben die soort- en genderzotten weer van hun gat gegeven in Leuven. Ze worden gediscrimineerd door ons, ze worden soms gepest en zelfs vernederd, ze mogen op sommige plekken zelfs niet meer hand in hand lopen, laat staan kusjes geven op mekaars opgeblazen lippen, geen streeltjes meer op de seksontregelde reet van hun LGBTQkontgenoten. Een wezen (x/y/z) mocht die klaaglitanie komen uitkwelen op de regionale televisie ROB. Ten teken van protest had het of hun het studentenbeeldje van Fonske op het Rector de Somerplein, pal in het stadcentrum, gedrapeerd in de regenboogvlag en er nog een plastieken plat kakske naastgeleged – de associatie met stront laat ik over aan ieders verbeelding – maar ik verzin deze onzin niet. Het TV-nieuws toonde dit promoprentje net zo lang en expliciet tot mijn exclusief mannelijke genderzenuwen het begaven. Pijnlijk wansmakelijk slecht.
In een zelfbeschermende reflex dacht ik aan… Javier Milei, de president van Argentinië, de man die bezig is met zijn land van een bijna fatale budgettaire en financiële ondergang te redden, zijn enige remedie bestaat hierin: met de haagschaar, desnoods met de kettingzaag, afsnoeien en uitroeien deze kostenverslindende linkiewinkiehandel, weg met de uitwassen van politieke correctheid, de straten proper vegen van de gendergekte en de wacko’s van woke terug hun kot in jagen. Gezond populistisch heet zoiets: prioriteit aan orde en tucht, plus respect voor tradities van een volk, terug voorrang aan cultuur en beschaving. De president van Singapore kwam ons hier onlangs hetzelfde zeggen: bezin u Westerlingen, weer de dreigende decadentie, bezwijk niet voor onzin.
Ik koppel terug naar de reporter van ROB, de man (als dat woord in deze context nog gepermitteerd is) die het item met bewogen stem mocht brengen. Mak en gedwee aanhoorde hij het gekef en het gekerm van het wezentje dat zich gekrent achtte in zijn mensenrechten, hij weende uit naam van gans zijn (vage geslachts)gemeenschap. Zij voelen zich toch zo ongelukkig omdat de burgers geen begrip willen tonen voor hun specifieke eigenheid, zij worden scheef bekeken en slecht behandeld, de samenleving erkent hun seksafwijkingen niet. Reportertje pinkte haast een traantje weg en vond het zeker erg, ik hoorde de tremolo in zijn stem, maar nog meer: de bange luchtjes die nog ontsnapten uit zijn toegenepen billen, want hij had zo’n schrik van de olifant die levensgroot in de kamer stond, die ter plekke net niet voor de camera paradeerde, maar ik zag dat donkere beest des te beter.
Want door wie worden onze homovriendjes en onze lesboliesebetten en alle andere gender- en sekskomedianten nog steeds gediscrimineerd, geviseerd en geterroriseerd? Door de moslims, geactiveerd en gestimuleerd als ze zijn door de intolerantie van hun middeleeuws geloof, een godsdienst die zelfs geen plaats biedt voor vrouwenrechten, die zelfs meisjes met een minirok of jongens met een oorbel verkettert. Dat is de kern van het probleem, de struikelsteen bij uitstek in onze huidige maatschappij voor de universele erkenning van seksuele vrijheden en diversiteit.
Ik stam uit de generatie die dat als een definitieve verworvenheid beschouwde, nu wordt de klok in versneld tempo terug achteruit gezet. De klagers behoren tot de categorie softies en mietjes die liever onze fiere Westerse samenleving aanvallen dan dat ze zich keren tegen de islam. Ook onze media steken de kop in het zand, in dit geval de journalist van ROB die zelfs het lef niet hand om aan het of hun te vragen: gaat het meestal niet om de Brusselse jongeren en hun soortgenoten in Leuven die jullie ambeteren?
De lafheid en de kruiperigheid van de huidige media en hun supporters ter linkerzijde is stuitend. Wij kweken “weekdieren”, de ultieme westerse gendersoort. Mijn geliefde en ik zijn alvast uitgeweken naar het land van de oppositie, want deze nonsens moeten dringend worden gestopt. Leve het gezond verstand van de klassieke koppels, wij gaan voor de conservatieve liefde.