Schrijven uit liefde, om het leven te vieren. Om de vrijheid en de blijheid gelijk te geven. Om de dood te weren, om met woorden onze dromen te realiseren. Ik schrijf haar teder neer, om hier bij haar te blijven, met het lichaam van mijn taal. Zij begeeft en bekent, ze tekent present.
Als ik over mijn kinder- en jeugdjaren in Baalrode schrijf mag ik zeker mijn buurmeisje Jeanneke niet vergeten. Zij was één jaartje jonger dan ik en zowat mijn vaste speelkameraadje als de buurjongens er niet waren. Jeanneke was een makkelijk …
Een van mijn beste jeugdkameraden in Baalrode was Siegfried, de jongste zoon van de hoofdonderwijzer van de dorpsschool. De familie van Siegfried behoorde tot de hogere klasse in Baalrode. Daar is gewoon geen ander woord voor, Baalrode kende indertijd immers …
Gisteren was het 3 september, de tweede verjaardag van het overlijden van Vinnie. Vandaag gaan we dan het derde jaar zonder onze jongen in.
Men zegt soms dat een rouwproces twee jaar duurt, daar klopt dus niks van, ik spreek …
Mijn leven staat heden op zijn kop, de dood heerst vanuit een akelig vers verleden. Het is volgens datum exact twee jaar geleden dat Vinnie zijn allerlaatste nog net heldere dag beleefde. Op vrijdag 31 augustus 2018 nam hij afscheid …
In mijn geboortedorp Baalrode was leeftijdsgenoot Antoine mijn beste kameraad. In ons plaatselijke brabbeltaaltje noemden wij hem Toing, soms Toinkes. Vraag me niet vanwaar die verbastering kwam, ik weet ook dat het zo goed als onuitspreekbaar is voor niet-dorpelingen, maar …
Mijn vorige vriendin Tonia heeft twee zonen, allebei een eind in de twintig. De oudste is Klaas, een afgestudeerd architect, hij loopt nog stage. De jongste is Siegert, hij vult dagelijks de rekken in een supermarkt.
Althans zo lagen de …
Ik heb tien jaar school gelopen in het Sint-Jan Berchmanscollege te Diest, vanaf het 5de leerjaar tot aan het einde middelbaar. Ik ben er toegekomen als verlegen manneke van de boerenbuiten en ben er gestopt als woelige puber die …
Mijn geboortedorp Baalrode was in de jaren zestig een stevig katholiek nest. De pastoor en de onderpastoor behoorden onmiskenbaar tot de notabelen, naast de hoofdonderwijzer, de gemeentesecretaris en de dorpsdokter. Men kwam zelfs van nog erbarmelijker tijden, de jaren vijftig …
Het lijstje van zelfdodingen op mijn werk is nog langer dan verhaald in vorig hoofdstuk. Ik ging enkel in op de gevallen die ik echt van dichtbij heb meegemaakt, de collega’s met wie ik een vriendschappelijke band had. Ik moet …
Ik heb in mijn leven de bedenkelijke eer gehad om een flink aantal kameraden, kennissen, familieleden en collega’s zien weg te vallen ten gevolge van zelfdoding. Het gaat om minstens een tiental mensen die ik van heel nabij heb gekend. …