Beste hoofdcommissaris,

Ik wil u melden dat mijn echtgenote en ikzelf op minder dan één jaar tijd elk afzonderlijk het slachtoffer zijn geworden van een straatoverval op klaarlichte dag.

Op 7 september 2022 werd ik bij de ingang van het station Brussel Noord aangerand door een groepje allochtone jongeren en gewelddadig beroofd van een witgouden halskettinkje waaraan zich een hangertje bevond met vingerafdruk van mijn overleden zoon Vincent (1981-2018).

Op 10 augustus 2023 werd mijn echtgenote in de Brusselsestraat te Leuven, omstreeks 15u30, beroofd van haar handtas door een man van vreemde origine. Hij zag er nogal verdwaasd uit en vroeg mijn vrouw in een schamel Frans de weg naar het station.
Terwijl zij zich uitsloofde om hem hoffelijk te helpen, heeft een handlanger van betrokkene haar handtas ontvreemd uit haar fietszak. Mijn vrouw stelde de diefstal pas luttele minuten later vast bij thuiskomst. Het verlies is vrij aanzienlijk: identiteitskaart, bankkaarten, rijbewijs, smartphone, grote som geld, sleutelbos (met meerdere huissleutels), dure leesbril en nog zoveel meer waardevolle spullen. Het hoeft geen betoog dat mijn echtgenote zwaar aangeslagen was. Je zal maar eens een brood bij de bakker gaan halen, want daar geschiedde het onheil, twee straatrovers sloegen toe pal voor die winkel.

Mag ik er u op wijzen, geachte hoofdcommissaris, dat de straten van onze (niet meer zo propere) stad in toenemende mate onveilig worden gemaakt door schorremorrie dat duidelijk niet van autochtone afkomst is. We lopen, net als in het duivelshol Brussel, dagelijks en overal het risico om geattaqueerd te worden. Hoe netter mensen eruit zien, hoe kwetsbaarder ze zijn.
Men komt, bij manier van spreken, gewoon het geld halen waar het zit. Dat laatste is trouwens, doelbewust, het politieke motto van de communistische partij, hierbij gesteund door al wat rood, links en woke is.

Maar al het voorafgaande is helaas maar een intro, ik heb een zoveel belangrijker boodschap voor u. Wij zijn twee keer aangifte gaan doen bij de lokale politie, uw discipelen dus, en evenveel keer kwamen wij van een hoogst frustrerende trip terug thuis.

Ik deel u het volgende mee: uw dienstdoende inspecteurs betoonden niet de minste empathie met ons verlies, de gewelddadige straatroven werden gebanaliseerd, slechts strikt vormelijk geacteerd, dit alles met een poker face, volkomen apathisch, totaal onbewogen, nonchalanter kon echt niet. Ik overdrijf geenszins, er viel geen woordje dat op wat compassie leek.

In mijn geval had ik even goed naar een dode hond dan naar een overleden zoon kunnen gerefereerd hebben, uw inspecteur (v) vertrok geen spier van haar gezicht, ambtelijk was zij volledig zen. Of had zij geen zin in haar werk? Ik dacht nog dat het om iemand ging die pas in dienst was. Nee hoor, op mijn belangstellende vraag klonk het: toch al 15 jaar.
Ik schrok en keek plaatsvervangend beschaamd weg.

De inspecteur (v) die de aangifte van mijn echtgenote noteerde, oordeelde dat een verklaring overbodig was, er diende geen verhoor afgenomen te worden. Een standaard formulier kon volstaan. Er was immers geen geweld gebruikt. Hallo politiefantoom?
Ging dit begot niet om mentale gewelddadigheid met psychische en emotionele gevolgen, om een brutale aanslag op pure goedhartigheid? Het werk van het parket moest zogezegd vergemakkelijk worden. Boerenbedrog is dat, die gooien er gewoon met hun klak naar. Hoogste prioriteit lijkt me: hoe krijgen we dit zo rap mogelijk weggeklasseerd? (lees: geseponeerd = zonder gevolg!).

Meneer de hoofdcommissaris, in deze twee gevallen leken uw inspecteurs perfect incapabele krachten, sterke nulliteiten op het humanitaire vlak. Ik ben zelf een oudgediende in uw vakgebied, ik weet hoe men ons indertijd bestookte met psycho-sociale modules, een hyperinflatie aan overbodige cursussen om ons werk te faciliteren richting menselijkheid. Sorry, ik heb dat enkel als flauwekul ervaren. Het was gratuite beeldcosmetica. Misschien een nuttige tip: zoek naar kandidaten met een kloppend hart, pas de profielen aan bij de rekrutering, engageer mensen van vlees en bloed.

Ik weet uit goeie bron dat de druk van de modieuze indoctrinatie enkel maar is toegenomen. Uw medewerkers worden bedolven onder de opleidingen multiculturaliteit, inclusie, diversiteit & gelul aangaande racisme & blablabla over discriminatie allerhande.
Het resultaat tegenover ons – het modale volk – is nul komma nul. Uw politiezombies kunnen zelfs geen verhoor meer afnemen, geen oor bieden aan verdriet. Ze hebben vooral geen oog voor de ravages die aan het hart van argeloze burgers wordt aangericht. Wij worden bureaucratisch vermalen, onze verhalen – zelfs over gewelddadige straatrovers – worden opgeslagen in het amorfe geheugen van een doofstomme computer, betokkeld door zoiets als een… robot.

In mijn blogstukje Crimipolitioneel van 18 september 2022 schreef ik het volgende als burger likt een mens zijn wonden, trek uw plan jong met uw straatrovers en uw geplengde tranen, wij hebben ander zaken aan onze kop: ons imago in de media, het hippe flikken TV-model. Noteer dit alstublieft en speel het door aan Annelies, uw machteloze minister. Want de zwartste zondag nadert.