Aan gewezen radiopresentator Koen Fillet werd een paar jaar geleden in een Humo-interview de vraag gesteld of hij een schuldig pleziertje had. Zonder blikken of blozen vertelde deze alom gerespecteerde cultuurkenner de volgende anekdote. Hij had onlangs Gerolf Annemans (Vlaams Belang) ergens op het perron van een treinstation zien staan. Toen was hem de onweerstaanbare gedachte bekropen dat hij die man graag onder een aankomende trein zou willen duwen. Geen grapje, maar zowel Fillet als de interviewer gniffelden erbij. Het was de humor van mensen die zich intellectueel en vooral moreel superieur voelen, “moet kunnen” vindt de zich onaantastbaar wanende elite ter linkerzijde. Fillet is momenteel voltijds kunstschilder en hij maakt podcasts nadat zijn vaste boekenprogramma op Radio 1 werd afgevoerd. Hij en zijn woke-denkende echtgenote kloppen zich op de borst omdat ze langdurig een asielzoeker hebben gehuisvest, zoals dat hoort voor gutmenschen: ander volk eerst!
Presentatrice Fien Germijns kreeg onlangs de Kastaar voor het voorbije jaar, de in VRT-kringen erg prestigieuze bekroning voor een mediapersoonlijkheid. Ze werd alom geprezen en gefêteerd wegens haar uitzonderlijke menselijke kwaliteiten die zij voorbeeldig en zelfs excellent ten toon spreidde in de radio- en televisievijver. Geen enkele van de aanwezige TV-bobo’s, noch van de talrijk geïnviteerde BV’s of andere coryfeeën van het lichte glitterlandschap wilde zich op het hypercorrecte feestje nog het volgende herinneren: de beschamende uitspraak van Germijns in haar bekroonde jaar 2023. Op de sociale media kraamde madam Kastaar uit: je hebt natuurlijk altijd uitzonderingen, zoals Tom Van Grieken of Dries Van Langenhove, maar de meeste politici zijn ook maar mensen. Als dit geen perfect voorbeeld is van ontmenselijking… dan ben ik geen gids geweest in het museum van de Holocaust. Maar de VRT gaf geen kick, niks kritiek. Integendeel, de dame werd gelauwerd, op algemeen applaus onthaald. Niemand kwam op het idee om haar, ter fatsoenlijke heropvoeding, naar Kazerne Dossin te sturen. Wie zijn gedacht links draagt, is onverslaanbaar.
Ik kijk puur uit principe niet meer naar de VRT, ik zie hoogstens nog eens een flardje beeldfragment via Facebook. Dat is genoeg om te weten dat iemand zoals politiek commentator en moderator Ivan De Vadder acute aanvallen van niet te (willen) beheersen woede krijgt als er een gast van Vlaams Belang bij hem in de studio zit.
Zijn favoriete lokmiddel is dan de problematiek rond migratie, waarop iemand als Tom Van Grieken steeds beheerste en beargumenteerde antwoorden geeft. Dat volstaat om Iwan De Vadder te laten ontploffen, zijn gezicht staat dan op schieten, zijn mond wordt een mitraillete, alles aan die man gaat dan schokken en schudden. Gelukkig heeft hij zich gewoonlijk van rugdekking voorzien: Petra De Sutter (eertijdse man van Groen) en Henrik Vos (de rosse prof van UGent) betogen, ten gunste van vriendje Yvan, dat er nog meer asielzoekers mogelijk én zelfs welkom zijn, het plaatje is perfect betaalbaar, ten bate van de mensenrechten nietwaar. Jamaar glimlacht Van Grieken wrang, u vergeet één ding, dat kan slechts met de slinkende centen van de Belgen. Op zulke momenten is het TV-kot te klein, De Vadder & co exploderen. Elke vorm van objectiviteit verdwijnt, tegenover een Vlaams Belanger gelden geen mensenrechten maar gif en venijn, dan wordt het mediatieke oorlog.
Omdat de pijnlijke VRT-flitsen maar blijven voorbijknallen op Facebook weet ik dat nog zo’n favoriete gast een gewelddadige klimaatactiviste is, namelijk Martha Balthazar, dochter van milieu-nitwit Nic en TV-fotografe Lieve Blancquaert. Martha, een zuiver natuurlijke haatzaaister kon in Knack zonder enige vorm van tegenwerping stellen dat desnoods de kinderen van de Koning mochten gekidnapt worden ten bate van de strijd tegen de opwarming van de aarde. Desondanks kreeg zij bij de VRT een open forum. Moest een Vlaams Belanger zoiets gezegd hebben, dan zat hij of zij nu in de bak. Maar la Balthazar glimt van trots, zij zit superieur te blinken op het rode tapijt van de VRT. Niemand legt haar een strobreed in de weg, ik zie De Vadder niet denken: brr, wat een heks. Bij Tom Van Grieken echter: grr, wat een griezel. Ach, het gros van ons journaille draagt de vieze smet van een links geïnfecteerde regimepers. Als je niet bij hun woke clubje hoort, word je mentaal en moreel vermoord.
Nog een uitsmijter, in een gelijkaardige uitzending zat drie weken geleden Tim De Wolf, procureur des konings van Brussel. Nee hoor, kwam hij betogen, in onze hoofdstad zijn er helemaal geen no go zones, de lokale politie verhindert dat perfect, die mensen zijn, zoals wij bij het parket, hyperprofessioneel. Die recente schoten met een paar doden, ach dat zijn niet noodzakelijk acties van de mocromaffia. Zo’n tegendraadse interpretatie werd een paar dagen voordien eveneens vernomen uit de televisiemond van Paul Van Tigchelt, minister van Justitie. Hij klonk nog straffer: wij werken zo goed dat de drugshandelaars nerveus worden, wij jagen ze permanent op, ze beginnen uit paniek soms te schieten. De presentator van dienst knikte gedwee, hij begreep dat precies. Ik niet, net als zovele TV-kijkers veronderstel ik.
Onze politiek en hun pers zitten samen in het bad van de ondergang, de bevolking zal binnenkort de stop eruit trekken, dan loopt het zaakje leeg. Ik schrijf dit niet als partijman, maar als kleine Vlaamse burger in mijn eigen belang. Ik wil standhouden, pal naast mijn geliefde vrouw, tegen alle hypocrisie van een ideologische totaal vertekend medialandschap. Hun leugens en hun bedrog zijn manifeste inbreuken op ware levensvreugde.