Schrijven uit liefde, om het leven te vieren. Om de vrijheid en de blijheid gelijk te geven. Om de dood te weren, om met woorden onze dromen te realiseren. Ik schrijf haar teder neer, om hier bij haar te blijven, met het lichaam van mijn taal. Zij begeeft en bekent, ze tekent present.
De Cordes hadden een taalprobleem. Als hij zich liet gaan begreep ze niet wat hij zei. Op alle wezenlijke punten was hij natuurlijk volstrekt rechtdoorzee tegenover haar, een ongrijpbaar figuur, een vreemde prater, maar een solide echtgenoot – een uitgekristalliseerde, …
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind,
Want, O de maatloze verlatenheden
Die over onze moe gezworven leden
Onder de sterren waaien in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn en maar niet
Het trotse, hoge woord van …
Jeugd is geen periode van het leven
maar een wilskwestie
een dimensie van de verbeelding
een emotionele kwaliteit
een overwinning van moed over
schuchterheid en van drang
naar avontuur over
zucht naar comfort
Men wordt niet oud door de jaren…
Toen ik een jongetje was in mijn eerste leslokaal – dit herinnerde ik me terwijl ik als man van middelbare leeftijd gehoorzaam zat te wachten in wat, naar ik onwillekeurig dacht, wel eens mijn laatste leslokaal zou kunnen zijn – …
In de jaren veertig kochten we in Newark voor de feestelijke zondagsontbijten van ons gezin zijdeachtig glanzende plakken kostbare zalm, glimmende, dikke kopvoorntjes, wittige, vlezige brokken karper en koolvis met paprika, allemaal in een dubbele laag dik, vetvrij papier verpakt, …
‘In Amerika,’ zei ze tegen me, ‘dacht ik dat ik met een man getrouwd was die zijn slachtofferschap helemaal achter zich had gelaten, een ontwikkeld man die wist wat het leven rijk en vol maakte. Ik dacht niet dat ik …
Ik begreep dat mensen zich voortdurend trachten te transformeren: de universele behoefte om anders te zijn. Om er niet uit te zien zoals ze eruitzien, niet te klinken zoals ze klinken, niet behandeld te worden zoals ze behandeld worden, niet …
Ik hoorde steeds een man die even onbegrijpend als onbeheerst was, verkrampt door al zijn tegenstrijdigheden en voorbestemd om nooit aan te komen waar hij moest zijn, laat staan dat hij ‘zichzelf’ zou worden. Misschien kwam het er allemaal op …
Haar directe, lichamelijke aanwezigheid was zo overweldigend en opwindend – en onthutsend – dat het een beetje leek alsof je tegenover de maan aan tafel zat. Ze was een jaar of vijfendertig, een dierlijke vrouw met een wulps, gezond uiterlijk …
‘Weet je wat de kern van de ellende van een instorting is? Ik-ititis. Microcosmose. Verdrinken in het piepkleine badkuipje van je eigen ik.’…